Bodyshape, no escape

Leef met Degreef! Gymnastieken
Samen met je dochter op zoek naar wat bij je past in de sportschool.
#Deel 4: Bodyshape.

Bodyshape klinkt lekker modern en je hebt er meteen een beeld bij. Beetje vet weg beitelen en hoppa: een strak lichaam. Ondertussen vrees ik dat het neerkomt op zware oefeningen doen (met en zonder halters), onmogelijke poses en beukende muziek. En nee, geen gitaarmuziek (dat kan ik nog waarderen), maar beats die allemaal hetzelfde klinken.

Normale moeders

‘Het is op je verjaardag. Wil je dat wel?’ vraagt Julienne.
‘Natuurlijk. Het is toch juist leuk om samen iets te doen?’
‘Ja, maar normale moeders gaan uit eten, wat drinken of naar de bios op hun verjaardag.’ Euh…normale moeders. Nou, oké, ik wil wel op z’n minst een halve vlaai schaamteloos wegwerken na de gym. Dat is toch ook redelijk normaal?
Maar het is al snel duidelijk waarom Julienne het balletje opwerpt. Ze is eigenlijk te moe en heeft er geen zin in. ‘Dan moet je juist gaan. Je krijgt energie van sporten.’

Hoog beunhaas-gehalte

Het blijkt een combinatie van steps, krachtoefeningen op de mat en yoga (aan het eind en bijna in slaap gevallen). De muziek heeft kleine beats en is herkenbaar (Rock me Amadeus, Strange love en een nummer van Blondie).

De Portugese leraar zweept ons op. Ja Degreef, of je even tegen zijn hand wil kicken met je voet. Hij gaat achter me staan met zijn hand (veel te) hoog. Dat betekent been uitrekken, hoger en verder. Oei, die lies. Niet zeiken, doorzetten. Hij staat er niet voor niets. En kick! Ik val natuurlijk om. Hij denkt dat ik een beunhaas ben, maar in een echt gevecht is dit juist slim. Dan kan ik eerder zijn benen onder zijn lijf vandaan trekken. Maar goed, probeer dat maar eens uit te leggen 😉 .

Ik ben niet de enige die moeite heeft met de oefeningen. De vrouw naast mij bakt er al helemaal niets van. Niet kijken, niet kijken, anders ga je uit de maat. Herken je dat van dansen? Sommige mensen kunnen hopeloos uit de maat dansen en als je daarnaar kijkt, lukt het jou ook ineens om a-muzikaal uit de hoek te komen.

Happy end?

Ik hang daarna op de bank met pindarotsen en een kop thee. Op zolder hoor ik Julienne tekeer gaan met de stofzuiger. ‘Nee mam, ik krijg geen energie van sporten,’ dat zei ze toch een paar uur geleden toen ze moe was en niet mee wilde naar de gym?

Ik heb de volgende dag spierpijn tot en met. Niet alleen zwaar tijdens de les, maar ook erna. Dit ga ik dus ook noooooit meer doen, zo neem ik me voor.

De tweede keer

Ondertussen zijn we een half jaar verder, ben ik al wat gespierder en probeer ik het nog een keer. Gewoon, om het zeker te weten. Was het wel zo erg? Was ik niet gewoon slappe hap?
Helaas is Julienne er niet bij om het leed mee te delen, want ook deze nieuwe release is een HEL. Ik weet meteen weer waarom ik nooit meer wilde gaan.

Hilarische warming-up

Sommige dingen zou je op moeten nemen, zo ook deze warming-up. We moeten allerlei danspasjes doen met termen uit het stijldansen. ‘Chassé!’ Die zoek ik later thuis op: een driestapse danspas met een glijdend karakter. Dat had weinig met glijden te maken 😉 .
Normaal gesproken zie je in de spiegel een soort synchroon gebeuren van allemaal sporters die netjes op de maat meedoen. Heel soms een enkeling die uit de maat gaat, maar die is meestal nieuw. Nu is het één grote chaos. Links gaan armen de lucht in, terwijl rechts benen draaien. Vertwijfelde hupjes en halve draaien.

Voor pussy’s

Ik herken letterlijk niets meer van de eerste les. De step is weg, het slaapmomentje aan het eind is weg, gewichten zijn toegevoegd en de muziek is plotsklaps veranderd in salsa. Na een kwartier gaan we al naar de mat voor buikspieroefeningen. Een half uur lang? In andere groepslessen is dat maximaal 5 minuten.
Ah joh, zo erg kan het niet zijn. Kijk hoe simpel de groepsles tot nu toe was.
‘Voor pussy’s,’ zou Julienne zeggen.
Maar het is echt pijnlijk. De buikspieroefeningen gaan maar door, oefening na oefening. Heel mijn buikstreek protesteert en zendt pijnsignalen terug. Na vijf dagen voelt mijn buik nog steeds aan alsof ik een paar ribben gekneusd heb.

Conclusie

Deze groepsles heeft geen eigen identiteit. Die conclusie mag ik wel trekken als ik een derde les bijwoon en ineens in de discomuziek beland waarbij de benen kapot worden gemaakt (alleen maar lunges vanaf een step diep naar beneden).
Er zijn twee overeenkomsten: dit is by far de ergste groepsles van onze sportschool en hij zit altijd vol verrassingen. Stiekem houd ik daar wel van en ik heb me voorgenomen om minimaal twee keer per maand aan te sluiten in deze hel. Hell yeah!