Ik wil hoeren!
“Meneer, waar kan ik vinden het hoerbedrijf?”
“Wat?” Max denkt dat hij haar niet goed verstaan heeft.
“Ik wil hoeren!” verduidelijkt de vrouw in gebrekkig Nederlands. Een erg herkenbare uitdrukking voor Max, maar niet geschikt om hardop uit te spreken. Laat staan in het openbaar, bij de tramhalte van De Dam.
“Euh…dat is die kant op daar,” zegt Max terwijl hij over het plein wijst. Hij vindt haar Oost-Europees overkomen. Hij kan zich niet voorstellen dat ze geld heeft om een prostituee te betalen. Ze is ook niet een type om pot te zijn. Dan blijft er maar één optie over: ze is zelf prostituee. Max is altijd goed geweest in redeneren. Geef hem een ingewikkelde wiskundesom en hij lost hem op.
“Daar hoerbedrijf?” wijst ze met haar vinger zoals hij deed.
Hij knikt. “Genoeg huizen, ja. Heel veel ramen.”
“Oh. Ik blij zijn, want ik dol op ramen.” Ja, dat gelooft Max graag. Ze draagt onopvallende, saaie kleding, maar daaronder kan een pikant, felgekleurd setje verborgen zitten.
“Is het te betalen?” vraagt ze terwijl ze dichter tegen hem aan gaat staan. Dat ze dat doet om een andere vrouw achter zich te laten passeren, dat ziet Max niet. Max heeft alleen oog voor de vrouw met het exotische accent en het….gele ondergoed, besluit hij ter plekke. Geel staat haar goed. Mét kant.
“Dat vraag je aan mij? Ik heb er geen ervaring mee, hoor,” lacht hij schamper. Hij zou wel willen, maar hij durft niet. Hij is er minstens vijftig keer langsgelopen de laatste maanden, maar ergens naar binnen gaan was een drempel.
“Maar ik denk wel dat het te betalen is, anders was het er niet zo druk.”
“Moet ik lang wachten?” Ze kijkt bezorgd. Hij snapt het al. Ze is nog geen prostituee, of in ieder geval niet eentje die in Amsterdam werkt. Ze gaat solliciteren dus! Zouden er lege ramen beschikbaar zijn? Niet dat hem is opgevallen.
“Dat weet ik niet. Sorry, je zult zelf moeten kijken.”
“Dank, lieve jongen, dank hartelijk,” zegt de vrouw en ze vouwt haar handen voor haar gezicht.
“Graag gedaan. En succes, hè?” Hij grinnikt.
Ze loopt verder. Oh, wat doet ze dat goed, met die heupen. Ja, dit is wel een bijzonder exemplaar. Die wordt zeker aangenomen.
“Mevrouw,” roept hij naar haar, omdat hem iets te binnen schiet, “mevrouw!” Hij wil het niet hard over straat roepen, dus rent hij op een drafje naar haar toe. “Mevrouw, als het iets wordt, mag ik dan een keertje langskomen? Ik bedoel…”
“Geen probleem, jij altijd welkom zijn,” onderbreekt ze hem onmiddellijk, “de deur staat open.”
“Geweldig,” zegt hij opgewonden, “en ik houd van geel.”
“Geil?” herhaalt ze.
“Haha, ja, dat ook.” Ze knikt naar hem en vraagt: “Hoe laat is het?”
“Bijna twee uur.”
“Twee oer? Ik moet bij hoerbedrijf zijn om twee oer. Opschieten. Dag!”
Max staart haar verbluft na. Het gele slipje van kant verdampt voor zijn ogen, het geile onderonsje ook.
Ze moet om twee uur bij het huurbedrijf zijn….
Ze wil huren….