Squashen doe je met een broek

Leef met Degreef! Gymnastieken
Samen met je dochter op zoek naar wat bij je past in de sportschool.
#Deel 7: Squash,

We hadden niet de beste ervaringen met tennis (zie Beha-ballen), maar gaan vol goede moed naar de squashbaan. Die is immers kleiner én heeft muren. Oftewel: dat moet makkelijker zijn, inclusief het ballen rapen.

Julienne + squash <> match

Al bij de eerste slagen is duidelijk dat dit een complete ramp is. De bal valt gewoon dood. Stuiter nul, nada. Als je niet naar de bal duikt voordat ie op de grond is, ben je te laat. We krijgen het voor elkaar om de bal af en toe kwijt te zijn (op de banen ernaast beland). Waar we met tennis nog kunnen sjoemelen, is squash genadeloos. Julienne haakt al binnen een kwartier af en wil nooit meer terug naar de baan. Tsja, het is niet erg om toe te geven dat je ergens niet voor geboren bent.

Les van de bejaarde hap

Goed, Julienne is afgehaakt, maar ik heb toch wel de smaak te pakken en neem een proefles.
Op de squashbaan zijn een paar oudere mannen aan het slaan (totaal niet indrukwekkend). Er komt een jongen naast me staan. ‘Ook hier voor de les?’ Yep. Waar blijft de leraar toch? Dan komen de oudjes van de squashbaan gestrompeld. ‘Jullie komen voor de les? Mooi. Kom maar mee.’ Huh? Die bejaarde hap? En dan verwacht je dat de leraar iets vertelt over squash: de regels, technieken, dat soort dingen. Eerlijk waar: die knakker zegt niets.

Hij gaat achterin staan en slaat de bal. Of ik even terug wil slaan. ‘Wel netjes in mijn vak slaan,’ zegt hij streng als ik de achterste lijn niet haal. What the fuck? Ik doe dit voor de derde keer in mijn leven. Hij is gewoon een luie donder die geen stap wil verzetten.
Na tien minuten mijn best doen om de bal voor zijn voeten neer te leggen, stelt hij: ‘Jij tennist zeker?’
‘Nee, maar dat heb ik wel vaker gedaan dan squash.’ Hij knikt tevreden, alsof hij alles begrijpt. Mag ik zeggen dat ik me aan hem begin te ergeren?

Meneer ik-weet-alles vindt het tijd voor een volgende stap. Nog altijd geen uitleg, maar alleen kritiek. ‘Je moet het mij wel moeilijk maken.’ Misschien kijk ik heel schaapachtig, want hij legt eindelijk iets uit. ‘Je moet in een rechte lijn naar de muur slaan, aan je eigen kant. En dan als een haas wegrennen. Dat betekent dat ik jouw kant op moet bewegen.’ Nou, die lukt wel een paar keer. Maar, heel irritant, dat oudje heeft alle ballen. Zonder ernaar te duiken. Zonder enige moeite.

‘Volgende keer een broek’

Tegen het einde van de les sla ik steil achterover. Niet omdat ik uit balans raak, maar vanwege zijn opmerking: ‘De volgende keer moet je een broek aan. Dan kun je ook bukken.’

Hè? Hoor ik dit echt?
A. Waarom denkt hij dat ik niet wil bukken?
B. Die heb ik al aan. Onder het korte rokje zit een broekje vast, zoals alle tennisrokjes. Duh! En hij noemt zich een prof?
C. Waar bemoeit hij zich mee?

‘Tot volgende week!’ roept hij als de les voorbij is. Ik denk dat hij dat kan vergeten….

Ja joh, lekker de banen afbreken

De keren daarna sleep ik mijn man mee. Hij heeft meer ervaring en van hem krijg ik beter les dan van de squashleraar. Oh ja, en Youtube helpt met de slagen. Dus beetje bij beetje word ik steeds beter. Ik speel zelfs al met de gedachte om nog eens naar de squashles te gaan en de luie leraar van de baan te slaan.

Maar wat gebeurt er altijd in mijn leven als ik iets ontdek waar ik van geniet? Het wordt opgedoekt. Het maakt niet uit of het om mijn favoriete shampoo, band, uitgaansgelegenheid of cola gaat: er gaat een dikke streep doorheen (al is mijn favoriete cola Dr. Pepper wel weer terug in de schappen).

Degreef, hoe kan squash opgedoekt worden? Nou, eenvoudig. Een sloopkogel door de drie squashbanen. We worden op een dag tegengehouden bij de deur van de squashbanen. Werkzaamheden. En wat een timing hebben we, want we zien de wanden in elkaar storten. Dit kan niet waar zijn…

Padel?

Ik vond het altijd lekker rustig op de squashbanen en je kon altijd terecht, maar dat was natuurlijk niet goed voor de zaken. De squashbanen moesten plaats maken voor padelbanen. Ik háááát padel. Ik ben de enige op de wereld die niet aan padel doet of wil doen.

Nu ken ik mezelf en weet ik dat ik ooit, misschien, over een paar jaar, mezelf ga dwingen om een proefles te nemen. En dan zal blijken dat ik het stiekem toch wel leuk vind. Maar tot die tijd rouw ik om de verdwenen squashbanen.